Byliśmy wczoraj z Szymonem u okulisty. Ta sama Doktor, która uratowała naszemu synowi wzrok wykonując dwa zabiegi laseroterapii, wczoraj orzekła, iż temat retinopatii wcześniaczej uważa za zamknięty. Nasze dziecko widzi. Jak? Tego jeszcze nie wiemy, ale skoro wodzi wzrokiem za przedmiotami (zarówno czarno-białymi, jak i kolorowymi) oznacza, że wzrok został w jakimś stopniu uratowany. Może potrzebne będą okulary.

Już wiemy, że Szymek nie będzie widział na boki. Żeby widzieć przedmioty, które normalnie dostrzegamy „kątem” oka, On będzie musiał odwrócić głowę. To też wyjaśnia, czemu synowi tak bardzo kiwała się główka, zanim zaczęliśmy rehabilitację. Dziecko próbowało zorientować się, co się wokół niego dzieje (widzi tylko przed sobą).

Dobra wiadomość jest taka, że Doktor z trudem doszukała się oczopląsu. Cudne wieści! Szymek prezentuje go, gdy odwraca gałki na boki, lub gdy jest zmęczony. Nie wyjaśnił się jednak powód „łypania” powiekami. O tym mamy rozmawiać z Neurolog. Swoją drogą to i tak jest już dużo bardziej dyskretne niż kiedyś. Dziecko nam normalnieje, ha ha ha. A mieliśmy taki unikatowy egzemplarz z latającymi źrenicami. Buuu ha ha ha. Co mi pozostaje, jak tylko obśmiać nasze kłopoty?

Przypominam sobie czasy, gdy Szymek się urodził. Trudno się było cieszyć  na myśl, że wymarzona ciąża rozwiązała się w sposób dający dziecko z olbrzymimi deficytami. Taka piękna miłość, a taki „koślawy” jej owoc… No fatum! Teraz wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Otoczyli nas życzliwi ludzie, a ja odkryłam coś fenomenalnego: cieszę się Szymonem mimo jego niedoskonałości. I to jak się cieszę! Uwielbiam to dziecko nie mniej, jak jego ojca. Szymon śmieje się do mnie, chce się bawić, przytulać. Jest przesłodki. Reaguje na rehabilitacje i na tą naszą kurację miłością dużymi postępami.

I teraz Ty – Rodzicu – zastanów się przez chwilę…Czy robi na Tobie jakieś szczególne wrażenie, gdy Twoje dziecko się uśmiecha? Być może nie bardzo, gdyż traktujesz to jako rzecz absolutnie „normalną, standardową, typową”. Dla Ciebie jest jasne, że skoro dbasz o swoją pociechę, Ona będzie szczęśliwa i wyrazi to uśmiechem. Cieszysz się wraz z dzieckiem i jest to dla Ciebie czymś absolutnie naturalnym. A my na uśmiech naszego dziecka czekaliśmy 7 miesięcy! Siedem długich miesięcy stałam nad łóżeczkiem Szymona i zastanawiałam się, jak bardzo musi być jego mózg uszkodzony, że nie jest w stanie wykrzesać w dziecku emocji. Możesz zatem wyobrazić sobie moją radość, gdy Szymon pierwszy raz zaczął się śmiać, gdy zaczęłam klaskać jego rączkami. A potem jak czekałam na kolejny i kolejny dowód zadowolenia.

Bóg, Los, Przeznaczenie (mniejsza o nazwę) dał mi moje dzieci szczególnej troski, żebym zachwycała się wszelkimi drobiazgami, które dla rodziców zdrowych dzieci są czymś prozaicznym, danym w przydziale od łaskawej fortuny. A ja chłonę każdy gest i słowo moich dzieci z olbrzymią fascynacją. Bo wiem, że wcale nie jest takie oczywiste, iż będę mogła się delektować tym częściej. Moje dzieci nauczyły mnie patrzeć. Patrzeć na te wszelkie drobiazgi, z których zbudowany jest każdy nasz dzień.

Płaczę czasami, częściej się śmieję. Czasem krzyknę, nawet przeklnę, częściej przytulę dziecko mocno do piersi i ukoję jego żal, czy wysłucham radosnych nowin. Jest to dla mnie fascynujące, gdyż wiem, że naprawdę cud sprawił, że moim synowie żyją. Czerpię z każdego wspólnego dnia garściami, choć bywają też dni bardziej przygnębiające, gdyż znużenie daje o sobie znać. Życie jest barwną mozaiką, w której znajdą się również  i czernie, szarości i popiele. Ale potrafię dostrzec każdy z tych elementów. I to zawdzięczam moim synom właśnie…

Czasami dobrze robi zastanowienie się, jakby wyglądało nasze życie, gdybyśmy mieli choć odrobinę mniej szczęścia…

***