Wczoraj Michał jak wyszedł z domu przed ósmą, tak wrócił o osiemnastej. Tyle lat spędziłam z dzieckiem, organizowałam mu czas, dyscyplinowałam, dotrzymywałam towarzystwa…A teraz mój pisklaczek wyfrunął z gniazda i stwierdził, że chce jeździć z kolegami na basen. Ciężko zniosłam tę dziwną ciszę w domu, a oczy z przyzwyczajenia kręciły się wokół głowy w poszukiwaniu nadruchliwego siedmiolatka.

Na pierwszych zajęciach zrobiłam scenę po tytułem „Jestem nawiedzoną matką dziecka szczególnej troski”. Przybiegłam na parking busa już pół godziny przed czasem i musiałam kierowcy opowiedzieć tak zwaną historię życia. Potem towarzyszyłam opiekunowi, gdy odbierał dzieci z placu zabaw w przedszkolu, ubierał je w szatni, a potem sadzał do pojazdu. Mało tego! Stwierdziłam, że nie opłaca mi się wracać do domu, więc koczowałam z Szymkiem pod przedszkolem. Nie przewidziałam tylko, że starszy syn wróci za 3 godziny…Oczywiście nie obyło się bez telefonu do szefa firmy. Też zmuszony był wysłuchać moich obaw i sugestii. Tym razem na pływalni była też nauczycielka Michałka ze swoimi  dziećmi, więc sytuacja była pod kontrolą, a moje nerwy na wodzy.

Minął tydzień. Miałam jechać na basen za busem. Miałam trzymać rękę na pulsie – jak zawsze od lat siedmiu, jednak znów zepsuło nam się auto. Ha ha ha. Dziecko mogło stać się samodzielnym bytem. Oczywiście mój żołądek był ściśnięty w supeł, ale zostałam niejako zaakceptować nową regułę: dziecko dorasta – wyluzuj matka!

Busik wraca między siedemnastą a osiemnastą. Czekanie z Szymkiem w deszczu, przy zamieci, czy trzaskającym mrozie nie wchodzi w grę. Załatwiłam, że za dodatkową opłatą bus przywozi mi Michałka wprost pod dom. Gdy dostałam cynk, że rusza już spod przedszkola, wyszłam przed budynek z latarką i dawałam znaki świetlne kierowcy: Tu stoję, czekam na swe piskle, oddawaj człowieku co moje!

Nieśmiało pytam…”I jak? Grzeczny był?”. Zaprzyjaźniony już kierowca, zaczął chwalić Michałka. „Nie gadał dużo? Nie był nadruchliwy” – pytam retorycznie. „No…gadał, ale tak pozytywnie. Wie Pani, że On jest lepszy niż GPS? Mówił mi jak jechać, trafiłem bez problemu”. I tu wyszłam z propozycją, że za tydzień pojadę na basen i porozmawiam z opiekunami. „A po co? Mówię Pani, że wszyscy pozytywnie odebrali Michałka. Na basenie też. Nie ma potrzeby, by Pani jechała gdziekolwiek”. Zdębiałam. „Powiedzieć Pani coś?” – (A czy to była propozycja do odrzucenia?) – „Ja nie skojarzyłem, że Michał to jest ten chłopiec z orzeczeniem. On sobie ze wszystkim radzi”. Nagle z tyłu głowy usłyszałam wielkie Traaaach!!!! Łubu du…Mentalna pępowina się urwała…

Zaproponowałam jeszcze, że będę wymieniać dziecko na kubek gorącej kawy na wynos z ulubionego ekspresu i zaczęliśmy celebrować sukces syna. Dziecko było w takiej euforii, że obdzwoniło babcie i opowiedziało, jak bardzo „był grzeczny” i że „Pan chwalił”.

Teraz wiem, w co środę jest mój dzień luzu. Dziesięć godzin niczym niezmąconej ciszy (Szymcio jest mało upierdliwy w porównaniu do brata). Będę dziergać, bezczelnie gapić się w telewizor i cieszyć, że odchowałam syna na samodzielnego człowieka, który radzi sobie w życiu. Mogę – co najwyżej – znów wstać o szóstej rano i nasmażyć dziecku naleśniczków na wyjazd. Ale to tyle mojej ingerencji. Dojrzewaj synu, śmiało…

***