Michał odziedziczył w dużej mierze mój charakter: ma własne zdanie na każdy temat, jest cholernie uparty, silny, nadmiernie ambitny, pyskaty. Niestety nie umie jeszcze dobrze zarządzać swoimi decyzjami. Trochę wynika to z racji wieku, trochę z nadpobudliwości, głupiej przekory i braku zorganizowania (to akurat ma po biologicznym Tatusiu…ha ha ha). Dziś, przy śniadaniu, syn dał popis swojego piekielnego uporu. Robił przy śniadaniu paskudne miny, a kiedy Jacek próbował odebrać mu talerz z wymemłaną bułką, Michał ze złością rzucił pieczywo na ziemię. Ooooo, tak to w naszym domu nie będzie! Ryknęłam.

Wytłumaczyłam dziecku, że rzucanie chlebem jest grzechem. Grzmiałam, że Pan Jezus się smuci, gdy niszczy się jedzenie, gdy tylu ludzi na świecie umiera z głodu. W naszym domu był, jest i będzie szacunek do jedzenia, bo niejednokrotnie brakowało nam pieniędzy na posiłki. „Chcesz być głodny, Twój problem. Ale chlebem rzucać nie będziesz!” – ciskałam gromy na charakternego blondynka. Kazałam zebrać jedzenie i odesłałam go do pokoju za karę. „Następny posiłek o 14stej i nie ma zmiłuj!”

Przyszedł po dłuższej chwili. Przeprosił szczerze. A kiedy pokazał mi rysunek, łzy napłynęły mi do oczu…

Na dole strony widniał napis: „Przepraszam Panie Jezusie”. Syn narysował samego siebie, trzymającego w jednej ręce osiołka na smyczy (żeby zmęczony Pan Jezus mógł na nim pojechać), a w drugiej…krzyż. Michał przedstawił siebie jako zadowolonego – z okazanej pomocy – chłopca. Górowały nad nim: szczęśliwa Matka Boska i anioły. Jestem zaskoczona wrażliwością syna, głęboko dotknęła mnie jego reakcja. Przyjął do serca moje tłumaczenia i mam wrażenie, doskonale też rozumie potrzebę dzielenia się swoją siłą i determinacją z innymi. Przykład płynie z góry – jak to zwykło się mawiać…

W środku znalazłam tekst o tym, że „Pan Jezus i Maryja są kochani i kochają dobrych ludzi i zwierzęta”. Niżej było kilka słów krytyki na temat diabła. Nie jesteśmy wysoce praktykującymi katolikami. Jak zgubiliśmy w kościele czapkę w Wielkanoc, to odebraliśmy ją od księdza Proboszcza na Pasterce – taka prawda. Tyle, że nam nie są potrzebne mury kościoła, by wychowywać dzieci w szacunku do ludzi i otaczającej przyrody. Nie będę przyglądać się niszczeniu wartości, w których wzrastał mój Mąż i ja. Syn dostał dziś ciężką lekcję, ale też nam pokazał, jaki wrażliwiec drzemie pod tą nieociosaną, grubą skorupą.

***