Idę przez targ, a raczej sunę…Noga za nogą, bez pośpiechu i miliona zapytań zaczynających się od „Maaa-amoooo…”Chłonę tę ciszę i tę moją samotność, którą staram się sobie serwować raz w tygodniu na godzinę lub dwie. Czuję, jak moje neurony zdrowieją, podciągają mięśnie twarzy w stronę uśmiechu. Wdycham ciszę wraz z powietrzem o zapachu wiosny i zatrzymuję się dłużej przy każdym stoisku.

I kiedy już wychodziłam z targu, by udać się do moich domowników – za którymi już się stęskniłam (bo przecież 2 godziny samotności to dla mnie wieczność) – zobaczyłam duże bliźnięta z porcelany. „Ale piękne” – aż się rozentuzjazmowałam  duchu, ich cena za sztukę była bardzo dobra. Podeszłam bliżej…”Uuuuuu”…Dziewczynka miała tylko lekko wyłupanego palca, ale chłopczyk? Kaleki, bez ręki i nogi, pozostałe  kończyny zgruchotane. Obraz nędzy i rozpaczy. Zadecydowałam, że wezmę tylko mniej zniszczoną lalkę. I wtedy stało się coś, czego doświadczyłam już nie jeden raz na pchlim targu…Na moich ramionach usiadły wie dusze.

– Zostawisz go? Toż to komplet, mają nawet takie same ubranka – powiedziała Biała.

– Idź do domu i nie przesadzaj! Ile tych lalek jeszcze do domu zatargasz?…- odparła Czarna Dusza.

– Oj Iga, znajdzie się ktoś, komu odsprzedasz zabawki i pieniążki Ci wrócą do portfela na swoje miejsce…- w łagodnym tonie przemawiał dobry duch.

– Taaaak? Ale ile się ona przy tym narobi przy ich czyszczeniu, tego już nie liczysz – ciemna moc zwróciła się ku jasnej – A potem jęczy, że jest zmęczona…

– Iga, przecież Ty to lubisz. Napraw tego nieszczęśnika!

Nie kupiłam go!  Najpierw musiałam wydać w świat te rzeczy, które mi są zbędne. Poza zabawkami jest ich cała masa: buty, akwarium 200 litrowe, niektóre rzeczy Szymona i Michałka. Niedługo przeprowadzam się, będzie sporo pracy…Nie mogę się litować nad każdą smutną lalką. W wtedy Biała Dusza mocno się rozgniewała:

– Nie weźmiesz go? A ponoć masz takie dobre serce… – dostałam reprymendę, zaserwowaną z przekąsem.

– Tak, ale nie mogę sobie dodawać kolejnych obowiązków – próbowałam argumentować.

– Przyznaj się, że nie chcesz tej lalki, bo jest kaleka! – Biała Dusza uderzyła w czuły ton, a ponoć to czarty charakteryzuję się złośliwym charakterkiem – Z lenistwa rozdzielisz rodzeństwo!

Tu już mnie jasna Dusza zdenerwowała! Zaczęłam kłócić się z własnymi myślami. Po drugie nie z lenistwa, tylko ze zdrowego rozsądku, którym próbuję się kierować. To „po pierwsze” szumiało mi jednak w uszach jak wyrzut sumienia. „No ile ja mogę ratować tych klamotów?” – usprawiedliwiałam sama siebie. Postanowiłam jednak rozmówić się ze sprzedawczynią. Powiedziałam, że  nikt jej takiej kalekiej sztuki nie weźmie, a ja w cenie jednej (bez wynegocjowanej wcześniej małej zniżki), wezmę obie lale. Kobieta czuła w duszy, że ciężko jej będzie znaleźć drugiego takiego szaleńca jak ja…

Przyciągnęłam chyba najbardziej zniszczonego grata w historii moich poszukiwań…Chłopiec patrzył na mnie spod startych brwi, wyginał usta w nieprzyjemnym grymasie.

Lalki umyłam i domalowałam im usta oraz pąsowe policzki. „Nie chciałam go, bo jest kaleki…” – czochrając chłopczyka po grzywce, która wyschła już po ciepłej kąpieli, nawiązywałam lekko złośliwie do uwagi mojego sumienia. Popękane kończyny lalki odłączyłam od korpusu, właśnie szyję nowe dłonie i stopy z bawełny…Rodzeństwo jest tak piękne, że aż ciężko oderwać od nich wzrok.

Kocham te moje pasje…Sprawiają mi olbrzymią satysfakcję, wyciszają. Każdy ma jakieś zdolności. Większość z nas rezygnuje ze swoich małych przyjemności, tłumacząc się brakiem czasu. Ten czas jednak nigdy się nie znajdzie, jeśli go nie wyszarpiemy na nasze potrzeby z życia pędzącego w galopie. Rok mija za rokiem, kiedy jest więc ta chwila, by zwolnić i dać sobie szansę poczuć radość płynącą z realizacji naszych zainteresowań? Zwolnijmy na chwilę, dreptajmy noga za nogą niepoganiani przez obowiązki…

***