I stało się, nawet nie wiem kiedy. Dwa miliony odsłon Kurlandii na liczniku. Dwa miliony…niewiarygodne, że tak wiele razy zajrzamo przez uchylone drzwi do naszego domu. I tak sobie myślę, że mimo wszelkich moich wad, nademocjonalnego charakteru i ewidentnej życiowej nadruchliwości, troszkę nas Państwo jednak polubiliście. Ha ha ha. Dziękujemy!

Bardzo podobało mi się sformułowanie jednej Czytelniczki, że choć nie zawsze zgadza się z moimi poglądami, to jednak zagląda do nas jak do sympatycznych sąsiadów, do których – dzierżąc w dłoni kawałek domowego ciasta – wpada się bez zaproszenia na kawę. Pełnienie takiej roli w Państwa życiu jest szalenie miłym, acz odpowiedzialnym zadaniem (zabrzmiało poważnie, ha ha ha). Zbudowałam już w sobie świadomość tego, że się Państwo szczerze troszczycie o naszą Rodzinę i wielokrotnie oszczędzam Czytelnikom relacjonowania naszych kłopotów na bieżąco. Niemniej jednak to właśnie dzięki Państwa pomocy poradziliśmy sobie z największym problemem: skąd zdobyć fundusze na leczenie i rehabilitację Szymka. Długo mogłabym pisać o wdzięczności, jaką nosimy za to w swoich sercach. Ważniejsze jednak jest to, że teraz wspólnie możemy się cieszyć z wielkich sukcesów Szymona, które  po części są również Państwa zasługą. Radosny uśmiech i myśląca główka dziecka jest – jak sądzę – największym i najszczerszym podziękowaniem za okazaną Szymonowi troskę. To, co dzieje się w naszych sercach, każdy kochający rodzic na pewno się domyśla.

Wielokrotnie spotkałam się z opinią „jak wiele dobrego Kurlandia daje ludziom”. Ani milion, ani nawet nawet dziesięć milionów odsłon bloga nie da mi odpowiedzi, dlaczego taka zwyczajna rodzina jak nasza – nie pozbawiona trosk oraz swoich ułomności – może zaskarbić sobie tak dużą sympatię Czytelników. A może to o tę zwyczajność właśnie chodzi, a raczej o próbę życia normalnie mimo wszystko? Człowiek, którego rodzina nie jest obarczona chorobą, nie zdaje sobie sprawy z tego, jak olbrzymim komfortem w jego życiu jest na przykład swobodne wyjście do sklepu po chleb. Pamiętam Szymona z tracheostomią, gdy w ulewnym deszczu stawałam się niewolnikiem czterech ścian, a odebranie Michała z przedszkola było ogromną, logistyczną łamigłówką. Szukaliśmy sposobów, by nie porzucać swoich marzeń z powodu mózgowego porażenia syna. Moment, gdy wnieśliśmy dziecko na „Naszą Polanę”, był zwieńczeniem całej życiowej filozofii: żyć razem, a nie obok siebie i żyć normalnie jak to się tylko da. I jeśli się kogoś kocha, nigdy ustawać w wysiłkach, by był szczęśliwy…

Z tego miejsca pragnę też podziękować Jackowi za to, że udało nam się zbudować dobrze funkcjonującą Rodzinę. Że pokazał mi czym jest trwanie przy bliskiej osobie na dobre i na złe, jego bezwarunkową, cierpliwą miłość. Jestem bardzo szczęśliwa, że nasz dom jest dla nas bezpieczną przystanią. Wracamy do niego zawsze jak na skrzydłach i czujemy radość z bycia razem już od wielu lat. Mam wspaniałego Męża oraz naprawdę świetne dzieciaki, dla których jestem surową acz – śmiem sądzić – kochającą mamą. I choć los nie poskąpił nam trosk oraz traumatycznych wydarzeń, to jednak nie zamieniłabym mojego życia na żadne inne.

***

***