Dzisiaj na zajęciach taekwondo został rozegrany Turniej Mikołajkowy. Z olbrzymią dumą i satysfakcją informuję, że Michał zdobył złoty medal w swoim przedziale wzrostowym i pokonał dwóch bardzo dzielnych konkurentów! Synu, ogromne zaskoczenie i wielka radość!

Trener  podzielił dzieci na sześć trzyosobowych grupek. Chodziło o to, by każde dziecko dostało jakąś nagrodę: złoty, srebrny lub brązowy medal i dyplom oczywiście. Michał z racji swojej bardzo drobnej postury i sprawności został zakwalifikowany do grupy dzieci najniższych. Jego przeciwnicy bez walki się nie poddali, a mój Michałek kilka dobrych punktów oberwał.

Znów słabo słyszy i nie zawsze do jego uszu docierało „stop” lub „walcz”. W pewnym momencie był zdezorientowany, więc podeszłam do niego i głośno powiedziałam mu do samego ucha „Michał, wal! Mocno!!!”. Pomogło. Ha ha ha! Chłopcy walczyli piankowymi rurami, a mięsiste kaski chroniły ich od urazów, czy choćby nieprzyjemnych doznań.

Czułam w niepokój, podekscytowanie, ale nie byłam spięta jak podczas egzaminu. Nie było presji utraty pieniędzy i perspektywy konieczności wydania kolejnych…To złoto było dla mnie jednak dużym zaskoczeniem. Michał nie szczególnie zrozumiał, że był tym razem najlepszy. Jemu było wszystko jedno czy to pierwsze, czy trzecie miejsce. Fajnie się bawił. Ja też. Ale dumna jestem, nie przeczę. He he. To dziecko przecież cudem przeżyło, a teraz mi znosi nagrody do domu.

Na turnieju był ze mną biologiczny Tata Michała. Nasz Jacek właśnie był w drodze z pracy (wyszedł dużo wcześniej) i przebrał się w domu za świętego Mikołaja. Zmagania na turnieju zostały zarejestrowane przez Łukasza kamerą, więc będę miała pamiątkę. Można dogadać się z byłym małżonkiem? Można. Trzeba tylko tłumaczyć sobie, że dobro dziecka jest najważniejsze i odłożyć urazy na bok.

Dyplom i medal wiszą na ścianie. Do kolekcji wspomnień dołączyła kolejna piękna chwila…

PS Na opis eeg będziemy czekać nawet tydzień. Absurd!!!