Przyczepka okazała się być cudowną przepustką do wolności. W końcu mózgowe porażenie Szymona przestało być przeszkodą, by urządzać rodzinne przejażdżki na rowerach. Tym razem Michał podróżował na swoim dwukołowcu, który dostał od Dziadków z okazji Dnia Dziecka. Syn doskonale poradził sobie z pedałowaniem przy ruchliwej ulicy oraz posłusznie wykonywał moje polecenia. Byłam z niego dumna, bo bardzo się koncentrował.

Michałek jechał na poboczu drogi, ja blokowałam dziecko własnym rowerem, by nie wjechało na szosę, wprost pod koła nadjeżdżających aut. Byliśmy uzbrojeni w przeróżne odblaski, neonowe naszywki. Świeciliśmy się niczym choinka. Wyprzedziła nas policja i nie miała żadnych uwag, co nas utwierdziło w przekonaniu, że jesteśmy dobrze przygotowani do tej podróży. Mimo wszystko ten odcinek drogi był bardzo stresujący, zapach spalin dodatkowo wzbudzał w nas niechęć. Z pewnością więcej nie wybierzemy tej trasy.

Kiedy tylko odbiliśmy w boczną uliczkę, odetchnęliśmy z ulgą. Bez skrępowania delektowaliśmy się jazdą po wiejskim chodniku. Otulały nas korony drzew, a powietrze przesycone było zapachem żywicy i koszonej trawy. Zdawało by się…raj. Tyle, że Szymcio nie krył niezadowolenia, że Braciszek wybrał własny środek transportu: nikt do rozpieszczonej Paskudy nie gadał, nie było też komu wyrywać paczek ze słodyczami…Szymcio utwierdził nas z przekonaniu, że na samodzielną jazdę Michałka jest jeszcze za wcześnie. Czaaaaas…Na wszystko przyjdzie w życiu odpowiednia chwila. Na razie przyczepka będzie służyć obu naszym synom.

W parku rozsiedliśmy się pod wysokim dębem. Nie tylko nam podobała się ta miejscówka. Wszelkie stworzenia latające kursowały przed naszymi oczyma, doprowadzając mnie z czasem do szału. Pozostało nam pogodzić się z prawami natury i ustąpić z bujnej trawy na rzecz wylegiwania się na skoszonym boisku do piłki nożnej.

Mieliśmy do dyspozycji koc powlekany od spodu folią. Dzięki temu wilgoć nie przesiąkała przez splot tkaniny i siedzenie na trawie było znacznie bardziej komfortowe.

Na piknik zabrałam kosz wiklinowy, a w nim dojrzałe truskawki, picie, łakocie i sałatka typu Cezar. Tym razem zabrakło mi bułki tartej i panierkę wykonałam ze zmiażdżonych płatków kukurydzianych. Tak pysznej, chrupiącej skorupki na kotlecie w życiu nie jedliśmy! Uzupełniłam jej smak kilkoma szczyptami Curry. W sałatce znalazło się tez jajko od szczęśliwych kur, pomidor malinowy i szczypior. Dressing przygotowałam w osobnym słoiczku i polewałam nim sałakę, nałożoną na porcelanowe talerzyki. Kosz piknikowy dodał elegancji naszemu rodzinnemu obiadowi.

Po jakimś czasie dołączył do nas Karolek i jego Mama. Robiliśmy z Jackiem zakłady, po jakim czasie koleżanka będzie chciała wracać. Wytrzymała trzydzieści minut, ha ha ha. I jeszcze nas namawiała do powrotu do domu. Ciepło, słonecznie, rodzinnie, na łonie natury. Po co mieliśmy wracać do czterech ścian? Jesteśmy z różnych bajek.

Sprzedaliśmy tylko Michałka i jego rower. Szybkie auto z chłopcami na pokładzie zniknęło pomiędzy drzewami, a my delektowaliśmy się ciszą. Syn spędził wieczór u swojego najlepszego przyjaciela, my w parku. Potem cieszyliśmy się, że dziecko nie jechało z nami po ulicy. W drodze powrotnej pobocze urywało się, mieliśmy problem z manewrowaniem między autami. Polska to dziki kraj jednak…Brak przewijaków na stacjach benzynowych, brak tras dla pojazdów dwukołowych.

Wycieczka tchnęła w nas wiele energii. Mimo zmęczenia fizycznego, byliśmy bardzo pogodni. Miałam okazję pograć z Mężem w badmintona, nasyciłam krwioobieg tlenem. Wypełniłam ramy definicji Kurlandii.

***