Michał jest bardzo uczuciowy, ciężko znosi niepowodzenia – już o tym wspominałam. Dzisiaj jednak ze zdziwieniem przyglądałam się emocjom mojego syna po lekcji religii. Nauczyciele zgłosili mi, że Michałek płakał. Wypytałam więc syna, co go tak rozczuliło/zdenerwowało? Była to reakcja na projekcję filmu, który Ksiądz puścił z okazji nadchodzących świąt Wielkiej Nocy. Uczuciowy chłopczyk bardzo przeżył opowieść o ludziach, którzy zrobili krzywdę Jezusowi. Niby zna historię ukrzyżowania od lat, ale „bajka” wyraźnie podziałała na wyobraźnię syna. Nie spodziewałam się, że moje dziecko cały czas przetrawia emocje w sobie. Owszem, zapytał w drodze do domu, czy może coś narysować, zanim zrobi zadanie domowe… W ogóle nie połączyłam jednak tej informacji ze szkolnym seansem filmowym. Ot myślałam, że Michał szykuje enty prezent dla Babci Marysi czy Taty Łukasza…

Tymczasem syn zniknął w pokoju na dość długo i przyniósł to…

Rysunek jest tak wymowny, że nie muszę go specjalnie tłumaczyć. Wiem, co tak boli moje dziecko: radość na twarzach ludzi, którzy krzywdzą innych. Michał nie może tego przyjąć do wiadomości, że można komuś sprawiać ból z premedytacją, wręcz z ekscytacją. Syn przelał nadmiar emocji na papier, a gdy spotkał się z moim zrozumieniem i podziwem (tak, naprawdę jestem pod wrażeniem wrażliwości mojego syna), poczuł się znacznie lepiej i zaczął uśmiechać.

Brakuje mi cierpliwości do syna. Cały czas gada ple ple ple ple, a ja muszę mieć oczy wokół głowy…Takie  sytuacje jak dzisiaj są dla mnie bardzo otrzeźwiające. Pozwalają spojrzeń na rodzone dziecko z zupełnie innej perspektywy. Docenić. Cholera, wychowuję wspaniałego, rozsądnego człowieka. Ależ to lekcja dla mnie! Niby wiem, że mam wyjątkowe dziecko. Ale czy zawsze potrafię je docenić?

***