ZWIEDZAMY

Pole rzepaku. Mirków

Już kilka tygodni wytrwałam w postanowieniu dbania o siebie. Nie jestem eko-terrorystką. Jak mam ochotę na burgera, to go po prostu zjem. Ale nie zapominam o porcji bio-witamin, regularnym piciu wody, ćwiczeniach fizycznych, wcieraniu odpowiednich preparatów w przesuszoną skórę twarzy oraz w „kalafiory” (jak pieszczotliwie nazywam swoje uda). Dystans do siebie – dobra rzecz.

Bawię się ubraniami, nie wychodzę na spacer bez makijażu. Do tej pory to mój Mąż był znany z pedantycznego dbania o własny wygląd oraz niezwykle śmiałych eksperymentów z modą. Przywykłam do do jego ekscentrycznych form wyrażania siebie, sama nie przykładałam większej uwagi do tego, co mam na sobie. Ubrania miały być przede wszystkim wygodne i czyste. I przyszedł taki moment, gdzie mój Mąż – wyrażając troskę o mnie – zwrócił uwagę, bym bardziej o siebie zadbała. Chcąco-niechcąco wzniecił we mnie pożar, gotowałam się od środka! Wiadomo: kobiety są z Wenus, a mężczyźni z Marsa. Dorobiłam do słów Jacka całą ideologię i przeszłam przez etap: zaprzeczania (Przecież się staram.), złości (Jak śmiał tak powiedzieć?),  buntu (Nie docenia mojego „poświęcania” się dla rodziny.), targowania się (Ja coś zmienię, jak ty coś zmienisz w sobie.), podłamania (Poniosłam przez te lata porażkę.). Aż zaakceptowałam fakt, że zatraciłam się w dbaniu o bliskich i zapomniałam o sobie. O tym, że jestem fajną trzydziestostopięciolatką i mam prawo poświęcać sobie nie mniej czasu i zainteresowania, co pozostałym członkom rodziny. To była duża przemiana przede wszystkim w moim charakterze i sposobie postrzegania świata. Z bólem kupiłam pierwsze rzeczy dla siebie, bo przecież mogłabym uszczęśliwić chłopców. Nie pomagały mi tłumaczenia, że niektóre ubrania pochodzą z czasów, gdy byłam nastolatką. Że większość z nich z różnych względów nie pasuje rozmiarem. Walczyłam sama ze sobą, z moją natrętną skłonnością do uszczęśliwiania wszystkich wokół.

Swoje poczucie wartości zbudowałam na czymś zupełnie innym niż wygląd: na kreatywności, pracowitości i dzięki umiejętnościom. Teraz jednak zaczynam uśmiechać się na swój widok w lustrze. Nagle okazało się, że całkiem przyjemnie jest patrzeć na swoje długie nogi, całkiem zgrabne ramiona, długie, lśniące włosy. Że jest to coś, co robię absolutnie dla siebie. I choć moja metamorfoza podoba się Mężowi, dla mnie ważne jest przede wszystkim to, że ta przemiana podoba się mi samej. Że dobrze się czuję i jestem szczęśliwa widząc w sobie zdrową, coraz bardziej wysportowaną, atrakcyjną osobę. I tak sobie myślę, że skoro ja – matka dwójki piekielnie absorbujących dzieci – znalazłam na to czas i chęci, to pewnie i Wam się powiedzie.

Nie mogłam się już doczekać, kiedy wsiądę na rower. Nic tak nie stymuluje pracy mięśni ud jak pływanie (które zaczynamy od czerwca) i pedałowanie. Marzył mi się rodzinny wypad, odkrywanie nowych miejsc w naszej gminie. I przyszedł takie dzień, kiedy słońce pogłaskało naszą skórę i mieliśmy wolne popołudnie. Michał i Szymon zasiedli w przyczepce, którą dzielnie ciągnął Tata. Ja miała w sakwie ubrania, wodę i prażynki ziemniaczane. I przejechaliśmy ponad dziesięć kilometrów wśród niezwykłej woni rzepaku. Dobra rozgrzewka na początek sezonu, choć zazwyczaj nasze trasy przekraczałt trzydzieści kilometrów.

Okazało się, że nasza wioska jest dużo piękniejsza, niż widać to zza kierownicy auta. Wielkie pola, sięgające po horyzont, pełne kwiatów i pszczół.

Znalazłam tyle ładnie rozwiniętych roślin, że powstał by z tego obszerny zielnik. Podziwiałam Męża, który bardzo umiejętnie przewoził pasażerów po nierównościach terenu. Szymon zasnął po trzech kilometrach bujania. Michał dostawał chrupki na zachętę, by wytrwał w pilnowaniu brata. Następnym razem starszy syn będzie jechał na własnym rowerze, a Szymek dostanie anatomiczne siedzisko, uprzyjemniające jazdę w kabinie. Ciężko jest o fotelik na rower stabilizujący wiotkie dziecko, dlatego syn jeździ w przyczepce o ładowności do pięćdziesięciu kilogramów.

Ja wypatrywałam kamieni i oczywiście jednego z pola przytargałam. Nie mogłam się opanować, bo Dzięki temu miałam kilka kilogramów więcej w bagażu, a nogi mocniej odczuły wysiłek. I dobrze, o to właśnie mi chodzi. Po drodze mijaliśmy krzewy bzu i – nie czekając aż Mąż się sam domyśli – wysłałam go po pachnące gałązki. Przyjęłam założenie, że mężczyzna ma dość prostą konstrukcję: trzeba do niego mówić, krótko i konkretnie. Za stara jestem na dwuznaczne uśmieszki posyłane ukochanemu i wachlowanie rzęsami. „Zerwałbyś żonie wiechcia, że tyle lat z tobą wytrzymała” – prosto i na temat. I zerwał. Ha ha ha.

Procesowi przepoczwarzania – poza aktywnością fizyczną – towarzyszył wypad do lumpeksu, dla atrakcyjności nazwanego przez właściciela „outletem markowych rzeczy, nowych i używanych”. I wyszperałam sobie cudną sukienkę, choć zdjęcie absolutnie tego nie oddaje. Jest granatowa, z połyskującą lamówką na falbanie w okolicach biustu, co go optycznie powiększa. Do tego wzór przypominający złote i miedziane kłosy zbóż. Całe osiemnaście złotych, poszalałam. Buuu ha ha ha ha. Konkluzja jest taka: niewiele trzeba, by lepiej wyglądać i dobrze się czuć. A kiedy nadejdzie w życiu Twój czas? Kiedy przestaniesz myśleć wyłącznie o wszystkich wokół?

***

4 thoughts on “Pole rzepaku. Mirków

Skomentuj Iga Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *