Proszę – z uporem maniaka wręcz – naszych bliskich, żeby Michałowi nie kupowali więcej zabawek. Szafy uginają się od klocków, gier, samochodów, a ciągle napływają kolejne. Leżą i się kurzą. Starsze syn odziedziczył mój charakter: po stokroć woli sam coś zbudować, niż działać z instrukcją obsługi w ręce. Wyhodował już ziemniaka, teraz rosną mu pomidory uratowany z parapetu, rozmnożyły się gupiki kupione po pogromie raków i krewetek. Dziecko szpera po łące i lesie, obserwuje świat, maluje, rysuje mapy, konstruuje. Myśli.

Często siedzimy z atlasem zwierząt i globusem. Sprawdzamy, gdzie dany gatunek występuje, uczymy się geografii świata. Dziecko wie, że Europę i Azję rozdzielają góry „Uran”.

– „Nie Uran, tylko Ural. Michał, co to jest Uran?” – pytam.

– „Planeta” – dopowiada pośpiesznie.

– „A która planeta ma pierścień?” – drążę temat.

– „Saturn”.

– „Bardzo dobrze! A która jest ostatnia?”

– „Pluton”.

– „To jak nazywały się góry?” – utrwalam wiadomości.

– ” Uuuuu-raaaaaa-l” – mówi niepewnie.

– „Bardzo dobrze! Uraaaa- l” I wracamy znów do zwierzątek, kontynentów i oceanów. Chwila zabawy skłania do rozmowy o całym wszechświecie. Szymon jest tak zasłuchany, że zapomina przełykać ślinę. Myśli.

Michałek – za sprawą mojej sugestii – dostanie na urodziny od Dziadków i Ojca buty do wspinaczki górskiej oraz upragnioną mapę Polski. Już planuję podkleić ją korkiem, żeby dziecko mogło oznaczać miejsca, które odwiedziło. Michał kocha mapy, flagi, encyklopedie o zwierzętach, kosmos, medycynę, książki typu ABC i matematyczne, pociągi i smoki. Przede wszystkim uwielbia coś tworzyć, a znudzony – jest bardzo dokuczliwy.

Dziś przyszły trzciny do budowy hotelu do pszczół. Niestety spóźniliśmy się i musimy czekać do listopada, by zakupić kokony Murarki Ogrodowej. Ale domek dla pszczół i dla trzmieli i tak zrobimy – teraz – póki jest ciepło można z przyjemnością spędzać czas w ogrodzie.  Bo nie cierpię, nienawidzę wręcz widoku dziecka wlepionego w ekran. Zabawa konstruktorska zintegruje wszystkich członków rodziny. Tata wykaże się, pracując z wyrzynarką. Pewnie znów usłyszy od syna „Ładnie. Jesteś moim bohaterem”. Mnie bardzo pociąga widok mojego Męża, dzierżącego w dłoni narzędzia budowlane. Ha ha ha. Szymuś będzie się przyglądał i pewnie uleje pół litra śliny, taki będzie zapatrzony w naszą pracę. Pewnie też dam mu potrzymać młotek i wstukamy razem kilka gwoździ. Serwujemy synom ogrom mądrych bodźców, więc co się dziwić, że tak gnają z rozwojem?

Teraz kusi mnie, za sprawą jednego z komentarzy na blogu – kupić hodowlę motyli. Mam względem tego pomysłu jednak pewne obiekcje. Muszę sprawdzić, czy te zwierzęta występują naturalnie w naszym ekosystemie. Nie ma większej zbrodni, niż zasiedlić biotop intruzami, wypierającymi rodzime gatunki. Wyhodowane motyle nie będziemy przecież dręczyć w siatce, trzeba je będzie wypuścić. Muszę zgłębić ten temat od przysłowiowej podszewki. Na razie znalazłam jakiegoś motyla żerującego na topoli i wierzbie,które w pobliży nas nie występują. Szukam więc dalej.

Na pewno kiedyś pojawi się u nas hodowla Triopsów. Te prehistoryczne skorupiaki można wyhodować z jajeczek, które są teraz w stanie spoczynku. Myślałam też o mrówkarium, ale też muszę przyjrzeć się , jakiego gatunku są owady. Są też do kupienia zestawy z dżdżownicami. Przy odrobinie pracy można taki zestaw zrobić samemu. Pozostały jeszcze kryształy na nitce. W szkole robiło się eksperyment z solą kuchenną, pamiętam. Jak się za szybko odparowywało wodę, sól była biała, a kryształek nie powstał. Aaaaa! I znalazłam za 60zł małą szklarnię i mniejszą za 40zł. To dopiero będzie ogródek eksperymetnalny. Ale to już temat na przyszły rok…

***