Epidemia wszelakich chorób opóźniła uroczystość z okazji Dnia Babci i Dziadka. Frekwencja dzieci nie była wystarczająca, by odbył się występ. Dlatego dopiero w ubiegłym tygodniu, Michał miał okazję pierwszy raz w życiu zadeklamować wierszyk. Tylko dla kogo? A że śniegu za dużo, a że rury zamarzną, a że stan zdrowia nie ten, ale i tak „kochają nad życie”. Tylko co z tego kochania wynika, skoro moje dziecko miało być jedynym, którego występu nikt „nie mógł” obejrzeć?

I pomyślałam sobie, że już tyle razy w życiu podejmowałam niepopularne decyzje, że i tym razem nie będę obawiać się postąpić w zgodzie z własnym sumieniem. Adoptowaliśmy Babcię!

Wokół nas jest wielu bardzo życzliwych ludzi. Poprosiłam Panią Anię z pracowni ceramicznej – dobrego ducha naszej rodziny – by uczestniczyła wraz ze mną w występie Michałka. Choć nie byłam pewna jej reakcji, prośba wszak nietypowa, Pani Ania przyjęła ją ze szczerym wzruszeniem, a ja jej akceptację z nieskrywaną radością.

Wzięłam więc bardzo elegancką Adoptowaną Babcię pod ramię i pomaszerowałyśmy razem do przedszkolnej sali. Michał pięknie wyrecytował „Dziś dla Babci słońce mamy i całuski dla Dziadziusia. Dziś życzenia luczek składa (wnuczek)”. Pięknie mu wyszło! Pod koniec występu jak zwykle kręcił bluzką. Za długo mu było, ha ha ha. Tylko biedny dostał aż purpurowych wypieków, gdy zorientował się, że na sali nie ma Babci Uli. „No nie ma synu…Ale zobacz kto Cię odwiedził – mówiłam entuzjastycznie – Możesz się przytulić”. A dziecka nie trzeba było dwa razy prosić. Miał do kogo, więc korzystał. Wręczył bukiet czerwono-żółtych tulipanów.

Podziwiam naszą Panią Anię, bo z ogromną klasą próbowała sprostać oczekiwaniom mojego dziecka. Była brawo, obejmowała, a nawet tańczyła walczyka…Debiutowała w roli Babci, choć Panie w przedszkolu żartowały, że przyszłam z siostrą. Oczy mi się szkliły, wypełniała mnie taka radość. Mój syn wydoroślał, a wokół nas są naprawdę życzliwi ludzie. Może nie Ci, po których powinniśmy się tego spodziewać. Jest jednak wielu innych. A Pani Ania ma już swoje miejsce w moim sercu, bo okazała nam wiele ciepła. To osoba, która wysłucha, doradzi lepsze rozwiązanie, ale w taki sposób, by rozmówca nie czuł się dotknięty. Bardzo cenna umiejętność. Trochę więc jak u mojej Babci, trochę jak Ciocia Dany. Tęsknię za moim rodzinnym miastem, w którym obie mogę odwiedzić. Zima jednak każe mi tkwić w czterech ścianach…

Tymczasem w przedszkolu zebrałam gratulacje, gdyż testy przesiewowe wykazały, że Michał jest bardzo dobry z matematyki. Powyżej przeciętnej. Oczywiście mowa kuleje…ale te zdolności matematyczne były miodem na moją zbolałą duszę. No no no, nie spodziewałam się. Chociaż…tyle lat z dzieckiem pracowałam, że może w końcu zaczyna to być widać? Mój syn rozwiązuje zadania dla sześciolatków. Dumna jestem. Byle by tylko wiosna szybko nadeszła, bo nie ma ujścia dziecięcej energii i za bardzo się z synem ścieram ostatnio.

Po występie wróciliśmy razem do domu, a ja poczęstowałam naszego gościa pierogami ze szpinakiem, odsmażanymi na oliwie z majerankiem i czosnkiem. Lepiłam je w dzień występu o siódmej rano, z wielkim entuzjazmem i poczuciem satysfakcji.

A potem kilka godzin długich rozmów. Ciężko było się rozstać. Dziękuję naszemu Gościowi za ciepło, które wokół siebie roztoczył. Trochę się przy nim ogrzaliśmy…

***