Kiedyś pisałam o wizycie w ZooExotica na Dworcu Świebodzkim. Tym razem właściciel kolekcji zwierząt został zaproszony do przedszkola, by zaprezentować niektóre egzotyczne gatunki. Ubawiłam się nieźle na tych zajęciach, bo tylu przypadków „arachnofobii” i „ofidiofobii” na metrze kwadratowym, to nigdy nie widziałam. Ha ha ha. Doszłam do wnioski, że lęki przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Dzieci, widząc obrzydzenie i strach u opiekunów, często przejmują te postawy i je utrwalają. Mamy w końcu w mózgu neurony lustrzane. Niektóre zwierzęta nie mają też dobrej „prasy”. Kto zjadł Popiela? Co zwisa w komnatach upiornego zamczyska? Co wkręca się we włosy nocą? Kto nakłonił biblijną Ewę do grzechu? A Godzilla, toż przecież nie pluszowy króliczek…

To nie były nasze pierwsze warsztaty tego typu, więc Szymon i ja pokazaliśmy, że można inaczej potraktować te zwierzęta. Odczarować je nieco. Dla nas przyroda jest fascynująca, a z większości wpajanych fobii wyleczyłam się dawno. Pozostało obrzydzenie do myszy. Miałam w dzieciństwie chomika, który strasznie gryzł i do dziś truchleję na wspomnienie bólu nadrywanego opuszka palca. Dzikie myszy – poza upiornymi ząbkami – dodatkowo kojarzą mi się z brudem.

Kiedy opowiedziałam, że pająk jest ciepły, miękki i lekko łaskocze, kilkoro dzieci zdecydowało się go dotknąć. Tak oswaja się lęki właśnie: opowiadając o świecie, doświadczając go na własnej skórze. Czasami się udaje, czasami nie. Michałek, kiedy zobaczył zdjęcia z przedszkola, zapragnął pająka ptasznika pod choinkę. Jacek się nie zgadza na kolejne zwierzątko, a ja w sumie nie mam nic przeciwko. Już nie mam. Na razie pat.

Najciekawszym punktem programu było karmienie kameleona. Zwierzątko stawało na dwóch tylnych kończynach, wysuwało kawałek grubego języka, a potem w ułamku sekundy rozwijało nitkowaty jęzor i sięgało po robaka, oddalonego o dobre dziesięć centymetrów. Kameleon, choć też gad, nie budził takiego obrzydzenia jak wąż. Przecież Roszpunka miała takiego, nie? Czyli musi być super. Wąż był suchy i zimny. Całkiem miłe stworzenie, tylko momentami odcinało dopływ tlenu. Schłodził mi szyję i ramiona, ten lodowaty dotyk czułam jeszcze przez dłuższą chwilę.

Były też agamy, młody jeżyk pigmejski oraz skorpion mieniący się w świetle UV, patyczak i egzotyczny „karaluch”. Szymonowi Karaczan podobał się bardzo, aż obracał się za nim, gdy oddawałam pudełko z robalem kolejnemu dziecku. Maluchy w grupie prezentowały skrajne postawy wobec zwierząt. Drobniutka Ania i Klaudia zagłaskałyby nawet tego karalucha, gdyby tylko mogły go dostać do ręki, kilkoro dzieci zachowywało bardzo duży dystans i stanowczo negowały warsztaty. Panie wykazywały dużą wyrozumiałość: zachęcały przedszkolaki, ale nie zmuszały dzieci do kontaktu z egzotycznymi stworzeniami. Jedna z tak zmotywowanych dziewczynek postanowiła dotknąć szorstką jaszczurkę palcem. Tak się rozochociła, że potem coraz śmielej podchodziła do zwierząt, aż jedno wylądowało na jej kolankach. Pękała z dumy.

Szymon w raju, kocha przyrodę. Jego spokój był dobrze postrzegany przez dzieci.

Kiedy ktoś w sali zaczynał piszczeć, natychmiast piszczały pozostałe dzieci. Nie każdego da się przekonać, by dobrze czuł się w towarzystwie włochatego pająka. Ale zajęcia takie jak te, pozwalają oswajać swoje lęki. Zdecydowana większość dzieci pokazała, że ciekawość jest dla nich dużo silniejsza, niż strach. Z wiekiem włącza się myślenie, analiza emocji i faktów blokuje przed spontanicznymi reakcjami. To najlepszy czas, by doświadczać świata. A jeśli się nie uda? Cóż…można przecież wieść szczęśliwe życie nawet z myszo-fobią. Tylko Mąż miewa czasem niezły ubaw…A i ja potrafię śmiać się z samej siebie.

***