Niedawno pisałam, że przyglądam się bałaganowi w pokoju naszego dziecka. Nie mieliśmy większych problemów do tej pory i Michałek sprzątał swoje zabawki dość entuzjastycznie. Ale syn rośnie, robi się coraz bardziej temperamentny i zaczął zaniedbywać swoje obowiązki. Zaangażowanie, jakie skierowaliśmy w stronę Szymona, gdy opuścił szpital, skutkowało rozluźnieniem dyscypliny w domu. I Michałek skrzętnie to wykorzystał…W pewnym sensie jest to więc nasza wina. Może nawet całkiem dużo naszej winy.

Gdy ja uczyłam się obsługi niemowlaka, hałda w pokoju starszego syna rosła z każdym dniem. W pewnym momencie sięgała kolan dziecka. Wszelkie próby wyegzekwowania porządków kończyły się histerią Michała. Przemyślałam więc sprawę…Doszłam do wniosku, że syn zrobił chaos, z którym – jako pięciolatek- zwyczajnie sobie nie poradzi. Wsparłam więc jego działania i większość pracy wykonałam sama. Siedziałam zatem niczym Kopciuch i segregowałam elementy wielu przeróżnych układanek, puzzli i koralików, które zostały zmieszane na podłodze. Zajęło mi to półtorej godziny! Syn w tym czasie sprzątał większe zabawki.

Od tego czasu próbowałam już nie dopuścić do sytuacji i egzekwowałam porządki po każdej porannej zabawie (Michał wstaje dużo wcześniej, niż my i wtedy właśnie rozgrzebuje swoje rzeczy). Ale i tu sprytne dziecko szukało uników. – „Posprzątaj proszę pokój…” – „Nieee, nie kcie!”. Szukaliśmy więc argumentów. Rozmawialiśmy, tłumaczyliśmy, odwracaliśmy role: „Jak będziesz chciał iść na sanki Tata też powie nie chcę. Będzie Ci wtedy miło?”. Nic! Jak grochem o ścianę. Tylko teatralne łzy…

Pytaliśmy w przedszkolu. Nie ma problemu, Michałek sprząta. Czasem się dąsa, ale posprząta po sobie. Żadnego „Nie kcie!” Nie trzeba być psychologiem z dwudziestoletnim stażem, by się domyśleć, że Michał w ten sposób (choć głupi i frustrujący), próbuje zwrócić na siebie naszą uwagę. „Nieważne, że Mama jest bliska łez. Ważne, że jest przy mnie, a nie w pokoju Simona”. Tak pewnie myśli Michałek…Zdajemy sobie z tego sprawę.

Dlatego codziennie są sanki, lub wymiennie place zabaw z kulkami. Bawimy się rodzinnymi grami planszowymi, Tata biega ze starszym synem po domu i się wygłupia, ja Michała zabieram do kuchni. Próbujemy mieć na uwadze emocje naszego dziecka. Ale poprawy w zachowaniu syna nie widzimy i postawa roszczeniowa „Kce bajkę, kaladę (czekoladę), basen, sanki, dadaf (plac zabaw)” jest cały czas utrzymana.

Dziś przez dwie godziny rozmawialiśmy z synem, że musi posprzątać pokój, bo nie będziemy mieli gdzie się bawić. Dziecko oczekiwało, że go wyręczę. Prosiłam jednak, by zrobił to sam. Motywowałam, tłumaczyłam…Nic. A bałagan nie był duży, naprawdę cudów nie wymagaliśmy. Nie, nie i nie!

Ostrzegliśmy więc, że jeśli zabawki nie wrócą na półki, wyniesiemy je do śmieci. Upewniliśmy się, że syn nas rozumie. Że rozumie konsekwencje. Ale nic… Dalej brak reakcji, a na nasze prośby egzekwowania obowiązków, Michał reagował teatralnymi zachowaniami. Po ostatnim ostrzeżeniu spakowaliśmy zabawki do worka na śmieci i Jacek wyniósł je z domu. I tu było wielkie zaskoczenie dziecka… Rodzice byli konsekwentni. I rozpacz zaczęła być całkiem realna…

W worki znalazł się ukochany pociąg Tomek. To już dramat! Spytaliśmy więc, czy syn jest gotowy posprzątać swoje rzeczy. Odpowiedział, że tak. Przynieśliśmy jeden z dwóch worków. Zabawki trafiły na miejsce. Drugi worek również ze względnym spokojem został zagospodarowany. Nagrodziliśmy dziecko buziakiem i kawałkiem czekoladki. Cel osiągnięty.

Nie wiem, czy zrobiliśmy dobrze. Mi serce pęka! Wiem jednak, że staraliśmy się to załatwić spokojną rozmową, argumentami, prośbami i motywowaniem. Nie udało się. Wiem też, że po tym „wysiłku” syn pobawi się z nami, że każde z nas spędzi z Michałem trochę czasu indywidualnie. Chciałabym, żeby kiedyś zrozumiał, że będziemy chętni do spędzania z nim czasu, gdy będzie z nami elastycznie współpracował. Bez nerwów i środków przymusu. Brzmi to logicznie. Tylko dlaczego tak mi teraz ciężko?…

***