Mój kurczaczek…mój maleńki synuś, który ważył 740 gramów i miał pogniłe jelita…był wczoraj po raz pierwszy na zajęciach Taekwondo. Energię, która drzemie w tym drobnym dziecku trzeba jakoś spożytkować. Jeśli my – rodzice – nie wskażemy Michałowi drogi działania, zrobią to koledzy. A tego nie chcę.

    Niech ma swojego trenera. Kogoś, kto mądrze pokieruje tym podatnym na wpływy chłopcem. Michałek jest jak lustro, robi to co widzi. Wczorajszy trening doskonale to obnażył. Z drugiego rzędu syn nie widział trenera i szukał wzrokiem dzieci, by od nich podglądnąć ćwiczenie. Po raz kolejny przekonaliśmy się o tym, że Michałek słabo rozumie ze słuchu. Wszystko musi zobaczyć na własne oczy i…skopiować. Zadbaliśmy, aby ten wzorzec był jak najlepszy.

   Często wracam pamięcią do wypowiedzi pracowników dawnego przedszkola, że moje dziecko jest aspołeczne a ja oddaję go do placówki dla własnej wygody. Wczoraj patrzyliśmy z Jackiem na tego cudnego blondynka o orzechowych oczach, który ćwiczył z grupą dzieci. Wykonywał polecenia trenera, nie przeszkadzał w zajęciach. Aspołeczne, to były wychowawczynie z panią dyrektor rodem z prl-owskiego ustroju na czele. Podcięły mojemu dziecku skrzydła swoim brakiem zrozumienia oraz śmiertelną wręcz obawą „co inni powiedzą”. Mam na myśli innych rodziców. Zabrałam dziecko na własne żądanie a pod skrzydłami Pani „Tasi” Michałek sprostał zadaniu: nawiązał kontakt z dużą grupą i świetnie się w niej odnajduje.

   Naprawdę wyszliśmy z zajęć zadowoleni. Nasz syn (który w mojej mentalności cały czas widnieje jako bezbronne dziecko szczególnej troski), brał udział w zajęciach na równi z innymi dzieciakami. Biegał po sali podczas rozgrzewki a energia go roznosiła. Potem były wszelkiego rodzaju ćwiczenia rozgrzewające i rozciągające partie mięśni. Dzieci udawały dżdżownice suwając pupami po parkiecie, potem naśladowały pieska, chodziły na czterech kończynach nie dotykając pośladkami podłogi. Michał wszystko to robił!

   Nie przebiegł tylko sali na jednej nodze. Pani psycholog zwracała mi uwagę na to, że jest to dla Michała bardzo trudne ze względu na zaburzenia integracji sensorycznej. Trener uspokoił nas, że kiedyś to się uda. Trzeba tylko czasu i wytrwałości. Jak ze wszystkim (czy cokolwiek przyszło nam z Michałem łatwo?).

   Ostatecznie moje dziecko nie będzie mniej szczęśliwe przez to, że na tej nodze nie ustoi. Ja tym bardziej nie powinnam być. Wyznaję zasadę „nie dążymy do perfekcji, dążymy do szczęścia”. A nasz syn wyraźnie był wczoraj szczęśliwy, spytał „idziemy do dzieci jeście laaaaaz?”.

   Podczas treningu było kilka przezabawnych sytuacji. Michał miał wyciągnąć kogoś za nogi z kółka, w którym dzieci leżąc na brzuchach, trzymały się mocno dłońmi. Syn wybrał chłopca najwyższego z grupy i obdarzonego największą masą. Wyglądało to co najmniej, jakby mrówka próbowała podnieść słonia (z całym szacunkiem do tego fajnego chłopca).

   A potem była kolejna zabawa grupowa, w której Michał stanął w rozkroku a inne dziecko miało go uwolnić, przechodząc mu pod nogami. Oczywiście Michałkowi próbował pomóc wspomniany już chłopczyk. Nawet jego matka zrywała boki, nie mówiąc o nas. Zwyczajnie dziecko nie mieściło się w szczelinie zrobionej z nóżek naszego kurczaczka.

   Michał trochę podganiał kolegów, gdy trener nie patrzyła, ale rygor zostanie wprowadzony dopiero za kilka tygodni, jak dzieci się oswoją z nową sytuacją. Moim marzeniem jest, żeby ćwiczył uczciwie, choćby miał zawsze być ostatni. Już z Panem Darkiem o tym rozmawiałam.

   Pozostał mi jeszcze zakup stroju: raptem 170zł (Boże kochany, skąd na to brać???) i mój syn rozpocznie swoją przygodę ze sportem. Mam wielką nadzieję, że biologiczny ojciec Michała pomorze sprostać temu finansowemu wyzwaniu, bo naprawdę ten wrzesień doprowadzi nas do ruiny. A jeszcze czeka nas wizyta w Humanitarium i Fabryce Cukierków. Jak już mówiłam, Michał rozumie tyle, ile widzi. Pokazujemy mu cały świat i z ogromną satysfakcją patrzymy, jak Michaś dogonił rówieśników…