Zawsze pisałam szczerze o swoich emocjach. Kiedy było mi źle, zdobyłam się nawet na odwagę, by prosić Państwa o pomoc. Było to dla mnie bardzo trudne, bo przecież jestem bardzo pracowitą i zaradną osobą. Zdawać by się mogło, że zawsze i ze wszystkim dam radę sama. Los chyba chciał dać mi bolesną lekcję pokory i nauczyć mnie tego, że mam prawo nie podołać kolejnym wyzwaniom. Byłam w tak rozpaczliwej sytuacji, że schowałam dumę do kieszeni. Nie miałam wyjścia…To już nie chodziło o mnie, ale o dzieci. Ich dobro było dla mnie ważniejsze, niż moja ambicja. Stanęłam na nogi, spłaciłam długi (powstałe w wyniku nieuczciwości dewelopera oraz konieczności zakupu aparatów słuchowych dla Michała). Nasze życie jest już dość spokojne, dobrze poukładane. Pierwszy raz od czterech lat złapaliśmy z Mężem głęboki oddech w płuca. Mogliśmy w końcu przez chwilę pomyśleć o sobie, czego wyrazem był spontaniczny wyjazd do Pragi. Jesteśmy bardzo szczęśliwi. Nie zapominamy jednak o okazanym nam sercu.

Kiedy opisałam swoje refleksje po grzybobraniu u Witka, nie spodziewałam się takiego odzewu z Państwa strony. Czytelnicy Kurlandii jak zwykle wspaniali! Nasi przyjaciele…zaradni, pracowici i oddani rodzinie ludzie, ugięli się pod wpływem wielomiesięcznej choroby Witka oraz rosnących potrzeb ciężko niepełnosprawnego Kubusia, a Państwo natychmiast zasypaliście mnie komentarzami i mailami, deklarując pomoc tej wspaniałej rodzinie. Długo musiałam rozmawiać z „braciszkiem”, że wszystkim doskonale znany jest los niepełnosprawnych dzieci w naszym kraju i nikogo nie zdziwi, że pomoc Kubusiowi jest natychmiast potrzebna. Nie za rok, dwa czy pięć! Jeśli ktoś jednak ma jakieś wątpliwości, to niech spróbuje podnieść ciężkiego, porażonego dzieciaka i znieść go po tych wąskich i stromych schodach…Ja się dziwię, jak Aśka w ogóle podnosi Kubę z łóżka, a zejście z synem po drabinie to heroiczny wyczyn matki!!! Podziwiam.

Rodzina musi się przenieść na parter, lecz tam zostały skute zawilgocone tynki. Trzeba położyć instalacje i wymienić pozostałe okna (Witek w miarę napływu środków powolutku remontował pomieszczenia, ale choroba zatrzymała go na długie miesiące, jeśli nie na lata). Asia wybiera się do mnie na długi, listopadowy weekend i będziemy omawiać, jak uzbierać środki na ten niezbędny remont. Na pewno pomogę, znacie mnie dobrze. Państwa dobre słowa już wskrzesiły w tej rodzinie pozytywne emocje i dodały otuchy. Pomysł ze świąteczną paczką żywnościową, jest – moim, osobistym zdaniem – doskonały! Kierując się sugestią Czytelników bloga, Witka pytać nie będę. Kto mi zabroni zawieźć dzieciakom prezent? Nikt! Ha ha ha. Odciąży to rodzinę w najtrudniejszym dla nich okresie, pozwoli wygospodarować środki na inne, naglące wydatki. Osoby, które chciałyby przyłączyć do akcji pomocy, zapraszam do rozmowy prywatnej igagie@onet.eu. Kubie przydały by się nowe dresy, potrzebne jest mu łóżko z barierkami. Olka marzy o jakiś kreatywnych, plastycznych pierdółkach.

Dziękuję Państwu, że jesteście i tyle jest w Was entuzjazmu do działania! To bardzo budujące. Świat można zmienić metodą małych kroków i drobnych życzliwości.

***